Człowiek-zagadka

Nie powinno oceniać się książki po okładce, wódki po etykiecie, a cukierków po papierku, którym są owinięte. Pięknie oprawiona książka może okazać się nie do przebrnięcia, zgrywająca mocarza wódka w rzeczywistości będzie słabą podróbą, a cukierki choćby nie wiadomo jak kolorowe będą mdłe w smaku. Zanim więc wydamy opinię, zanim z zachwytem krzykniemy "O! To musi być dobre!", zanim wypowiemy masę epitetów wychwalających nasz produkt pod niebiosa, musimy zapoznać się z jego wnętrzem. Treścią książki, zawartością butelki i smakiem słodyczy. Przedwcześnie wydana opinia, zbyt pochopnie wysnute wnioski mogą bowiem przynieść tylko rozczarowanie, ból, smutek... i złość. Ale źli możemy być tylko na siebie. To że coś nie spełniło naszych oczekiwań, to, że pomyliliśmy się w osądzie jest tylko i wyłącznie naszą winą. To my mamy problem, więc powinniśmy ponieść karę. A karą zazwyczaj są zawiedzione nadzieje. Rozpieprzony światopogląd. I świadomość pomyłki.

Pewnie już domyśliliście się do czego zmierzam. Że nie chodzi mi o przedmioty, a o ludzi i bezmyślne szufladkowanie, pewnego rodzaju stygmatyzację orzekaną na podstawie wyglądu. Jest to tak cholernie irytujące, a zrazem tak powszechne, że musiałam o tym napisać. Wkurza mnie, kiedy ktoś wypowiada się na temat, którego kompletnie nie zna, mówi o ludziach, z którymi nie zamienił ani słowa. Ale oczywiście w niczym mu to nie przeszkadza. I tak laska w mini spódniczce to zwykła szmata, dziewczyna siedząca na ławce z książką w ręku to nudziara, a ten dziwny chłopak w obcisłych spodniach, który nigdy nie odzywa się ani słowem, to pierdolony emo. Nikt nie zastanawia się, co kieruje tymi ludźmi, co myślą, co czują, czemu zachowują się tak, a nie inaczej. Nikt nie ma zamiaru wysilić się i spróbować poznać ich wnętrze. Szybciej i prościej jest wydać opinię, kierując się tym co widzą nasze oczy. Ale wzrok potrafi płatać figle. Kiedyś będziemy za to płacić.

Osobiście już dawno nauczyłam się, że powierzchowność to nie wszystko. Że uroda przemija, a pieniądze nie zawsze sprawiają, że jesteśmy szczęśliwi. Że człowiek często jest doskonałym aktorem i że zakładanie masek jest na porządku dziennym. Dlatego przestałam zwracać na to uwagę. Jasne, lubię dbać o wygląd, podobają mi się zadbani ludzie, cieszę się kiedy na moje konto wpływają pieniążki, ale wiem też, że nie jest to najważniejsze. I choć zabrzmi to cholernie sentymentalnie i pewnie trochę tandetnie, dla mnie ważne jest to, co człowiek kryje w swoim wnętrzu. Co myśli, co czuje, co przeżył i jak te przeżycia go ukształtowały. Uwielbiam poznawać innych, kawałek po kawałku budując sobie ich pełen obraz. I kształtując opinię. Dlatego też nienawidzę, kiedy ktoś przytwierdza komuś do czoła etykietki, kieruje się stereotypowym, jednotorowym myśleniem. Z autopsji wiem, że nic nie jest takie, jakim wydaje się być na początku.

Sama często musiałam radzić sobie z krzywdzącymi słowami, które ktoś wypowiadał bez zastanowienia. Ale już się tym nawet nie przejmuję, nie warto. Jeżeli ktoś ma Cię poznać to i tak to zrobi, a na tych, którzy myślą, że znają Cię po pierwszym rzucie oka nie warto nawet tracić czasu.

Kijem rzeki nie zawrócimy, a ze społeczeństwa buractwa nie uda nam się wyplenić w stu procentach. Lepiej patrzmy po prostu na siebie, abyśmy sami mieli czyste sumienia.

Człowiek jest zagadką, której nie da się rozwiązać w parę chwil. Na to potrzeba czasu. Ale bynajmniej nie jest to czas zmarnowany.

Dużo lepiej jest bowiem nie polecać książki, znając jej treść, następnym razem kupić mocniejszą wódkę i słodsze cukierki, aniżeli zawieść się na własnych oczekiwaniach.To samo jest z ludźmi. Trzeba poznać ich wnętrze, dopiero potem można wydawać jakiekolwiek opinie. Uwierzcie mi, że często można się bardzo pozytywnie zaskoczyć...