czwartek, 24 marca 2016

Samotność w sieci

Świat pędzi do przodu. Nikt nie wyobraża sobie życia bez komputera, a choćby chwilowy brak dostępu do sieci, sprawia, że większość z nas czuje się nieswojo. Człowiek to w końcu istota, która lubi wygodę, szybko się do tej wygody przyzwyczaja, a zmuszenie go do włożenia choć minimalnie większego wysiłku nie przynosi zbyt wielu dobrych korzyści. Bo skoro wszystko można mieć tu i teraz, to po co z tym zwlekać? I tak rachunki płacimy online, zamawiamy ubrania z markowych sklepów, jedzenie z restauracji przywozi się nam pod nos... Ćwiczymy z Chodakowską, Mel B czy kimkolwiek innym, ciesząc się, że małym kosztem mamy swojego trenera personalnego, a jeden z naszych pokoi przemienił się w osobistą siłownię. Nie potrzebujemy sprzętu, nie potrzebujemy innych ludzi. Mamy wszystko na wyciągnięcie ręki. Możemy być ekspertami w każdej dziedzinie, możemy obserwować życie naszych znajomych (nieznajomych zresztą również), sami dzielimy się każdym najdrobniejszym szczegółem. Stajemy się ekshibicjonistami, ale nikomu to już nie przeszkadza... W końcu to normalne...
Ale mimo że mamy setki znajomych na facebooku, mimo że lajki pod naszymi wpisami, pod naszymi zdjęciami sięgają horrendalnych liczb, nic nie możemy poradzić na to, że czasem czujemy się samotni. Bo co z tego, że ktoś komentuje to, co dodaliśmy? Co z tego, że wysyła smutne minki, kiedy piszemy mu, że jest nam źle? Takie wsparcie daję ulgę tylko chwilowo. Na dłuższą metę każdy z nas wolałby, aby po jednym krótkim zdaniu choćby jeden z tych wszystkich wirtualnych znajomych, nie zwlekając ani chwili, odpisał  "zaraz będę" i po chwili pukał do naszych drzwi z winem w jednej ręce, kartonem chusteczek w drugiej, pudełkiem lodów i dobrym filmem w torbie.

Niestety coraz rzadziej pielęgnuje się relacje osobiste. Bo przecież to wymaga poświęcenia, czasu i, o zgrozo!, wydania jakichś pieniędzy, chociażby na to durne wino. A pocieszanie za pomocą słów wystukiwanych na klawiaturze nic przecież nie kosztuje. Często nawet nie zabiera nam zbyt dużo czasu. Druga osoba nas nie widzi, możemy równocześnie zajmować się jakimś bardziej produktywnym zajęciem.

Boże, to takie smutne, czyż nie?

Dlatego czasem warto przeanalizować, co łączy nas z daną osobą, zanim zaczniemy się jej zwierzać. Bo chyba nie chcemy, aby kiedyś nasze słowa odwróciły się przeciwko nam... Warto też przeanalizować w głowie listę naszych znajomych. Zastanowić się komu naprawdę ufamy, na kogo wiemy, że możemy liczyć. Dla kogo nie jesteśmy jedynie "opcją", a częścią świata. I to nie tego wirtualnego, tylko realnego, prawdziwego. Pomyślmy o tym i uśmiechnijmy się, jeśli znajdziemy chociaż takiego jednego prawdziwego przyjaciela. Jeśli go mamy, jesteśmy bogatsi od większości społeczeństwa.
Tylko że o przyjaźń trzeba dbać. Dlatego doceńmy ją zanim okaże się, że wirtualność, pogoń za idealnym sobą, przesłoniła nam to, co naprawdę ważne. Spotykajmy się, pielęgnujmy relację między nami, pamiętajmy, że ta druga osoba akceptuje nas takimi, jacy jesteśmy. Nie pozwólmy nigdy, przenigdy odczuć jej, że jest na którymś miejscu. Daleko za tymi wszystkimi Internetowymi, płytkimi znajomościami. Nie! Niech wie, że jest dla nas i zawsze będzie najważniejsza.
I jeśli kiedyś będzie tego potrzebować, nie wahajmy się ani chwili. Kupmy to cholerne wino i stańmy w jej drzwiach. Choćby zarzekała się, że nie potrzebuje wsparcia. Bo my powinniśmy wiedzieć, że jest inaczej.
To właśnie jest prawdziwa przyjaźń...



wtorek, 22 marca 2016

Hello Spring...

Ostatnio mój nastrój jest zmienny niczym pogoda za oknem. Jednego dnia tryskam energią, czuję, że mogę zrobić wszystko, że cały świat należy do mnie, tylko po to, aby dwadzieścia cztery godziny później mieć głębokiego, niemalże jak Rów Mariański, doła, starając się dotrwać tylko do tej chwili, w której wreszcie będę mogła zamknąć oczy i zapomnieć o wszystkim. Zapomnieć o tym, że wielkimi krokami zbliża się kwiecień, który nie wiadomo kiedy przemieni się w maj, zapomnieć o tym, że wraz z majem przyjdzie mi pisać jeden z ważniejszych egzaminów w moim życiu, zapomnieć o tym, że to już najwyższy czas, aby stać się odpowiedzialnym, zdecydowanym i... dorosłym?

Zawsze kiedy przychodziła wiosna, wstępowała we mnie nadzieja. Wszystko wokół mnie budziło się do życia, w powietrzu niemalże czuć było zapach radości, miłości, ludzie pozbywali się zmartwień, pozbywali się wszystkich smutków, które kumulowały się w nich przez całą zimę. Zrzucali je ze swoich ramion, niczym niepotrzebni balast. Stawali się nowymi, lepszymi wersjami siebie. Paradoksalnie to właśnie na wiosnę zaczynali wcielać w życie postanowienia, których nie udało dotrzymać im się po Nowym Roku. Wszystko było takie piękne, niemalże magiczne, ale również... bardzo powtarzalne. I to właśnie ta powtarzalność, ta jedna z niewielu stałych elementów w moim życiu, sprawiała, że czułam się bezpiecznie. Bo wiedziałam, że choćby wszystko inne nawaliło, gdyby mój cały świat runął, to wiosna będzie. Przyjdzie i przyniesie ze sobą to wszystko, co tak dobrze znam. Będzie przedsionkiem do wakacji, po których przyjdzie kolejny rok szkolny, kolejna jesień, kolejna zima... i tak w kółko. Tyle że nie tym razem.


Bo tym razem wiosna przynosi ze sobą zmiany. I to ogromne. Niemalże na każdej płaszczyźnie życia wystawia mnie na próbę. Każe mi podejmować decyzje, z których podjęciem zwlekałam już od dawna. Stawia mnie w sytuacjach dotąd nieznanych, każe mi się w nich odnaleźć... bo przecież jestem już "dorosła". Hah, dobre mi sobie. 

Będąc dzieckiem marzyłam, aby przekroczyć granicę tych cudownych 18 lat. Wyobrażałam sobie jak to będzie wspaniale, mieć swój dowód osobisty, robić co i kiedy tylko będę chciała. Bo tak właśnie kojarzyła mi się dorosłość. Z wolnością, swobodą... Myślałam: "do tego czasu osiągnę wiele". Na pewno znajdę księcia z bajki, z którym połączy mnie mnie miłosna przygoda, wyjęta prosto z kartek czytanych przeze mnie nałogowo książek dla nastolatek. Na pewno odkryję w sobie jakiś niesamowity talent i podbiję świat. Na pewno do tego czasu odnajdę siebie, zrozumiem kim tak naprawdę jestem, czego potrzebuję, do czego dążę i czego pragnę.

Jedna wielka bujda.

Mając 18 lat czuję się tak bardzo dzieckiem, jak nigdy wcześniej. Czuję swoją bezsilność w wielu kwestiach, swój brak doświadczenia i pomysłu na życie. Dodatkowo jestem teraz odpowiedzialna, a przynajmniej wszyscy chcą abym taka była. A ja nie potrafię podejmować decyzji. Bo jak człowiek taki jak ja, który ma problem z wyborem tego, co powinien zjeść na śniadanie, ma decydować o sprawach takiej rangi, jak na przykład wybór studiów?

Przecież to zakrawa o śmieszność.

W szkole nikt nie uczy nas prawdziwego życia. Tu jesteśmy kierowaną na ślepo masą. Wskazuje nam się jeden kierunek, kilka drobnych celów po drodze, a my posłusznie wykonujemy wszelkie polecenia. Tak jak w piątej części Harry'ego Pottera, kiedy to Obrony przed Czarną Magią profesor Umbridge uczyła tylko w teorii, bo po co pokazywać jak silne zaklęcia wykorzystywać w praktyce? W końcu będąc w szkole, wszyscy są chronieni. A za jej murami przecież nic nie powinno się stać.


Właśnie takie myślenie przejawia się w całej naszej edukacji. Chroni się nas, zarówno przed napływem okropnych informacji ze świata, jak i przed samoświadomością... Nie pokazuje się jak coś zrobić, tylko każe się czegoś nauczyć, bo będą tego wymagali na maturze. Ale czy nikt nie rozumie, ze matura to tak naprawdę tylko papier?! A ważniejsze od niej jest to, co spotka nas później? Każdy nasz krok, każde nasze słowo, każda nasza myśl, będzie liczyć się po stokroć bardziej. Bo te małe elementy ułożą się kiedyś w całość.

I kiedy zobaczymy zarys układanki naszego życia, dopiero wtedy będziemy mogli powiedzieć, że jesteśmy spokojni. Spokojni o naszą przyszłość, spokojni o nasze plany...

Bez pośpiechu będziemy mogli obrać kierunek i konsekwentnie w jego stronę zmierzać.

Bez widma matury, która wisi niczym topór nad głową straceńca, oddzielając nasze dzieciństwo od prawdziwego, dorosłego życia...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...